Odpowiedzialność zawodowa lekarza weterynarii - podstawa prawna i opis czynu

Członkowie samorządu lekarzy weterynarii podlegają odpowiedzialności zawodowej przed sądami lekarsko-weterynaryjnymi za postępowanie sprzeczne z zasadami etyki i deontologii weterynaryjnej oraz za naruszenie przepisów o wykonywaniu zawodu lekarza weterynarii[1].

Na podstawie upoważnienia zawartego w art. 37 pkt 1 ustawy z 21 grudnia 1990 o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych, Krajowy Zjazd Lekarzy Weterynarii uchwałą nr 3/2008/VII uchwalił Kodeks Etyki Lekarza Weterynarii.

Nasuwa się pytanie, czy materialnoprawną podstawę odpowiedzialności zawodowej lekarza weterynarii stanowi art. 45 ustawy z 21 grudnia 1990 o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych, czy może tę podstawę stanowią postanowienia rzeczonego Kodeksu, którymi uchwałodawca „typizuje” przewinienia zawodowe.

Sąd Najwyższy wypowiedział się w tym przedmiocie jednoznacznie, zważając, że: „Materialnoprawną podstawę odpowiedzialności zawodowej lekarza weterynarii stanowi art. 45 ustawy z 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych, a uregulowania zawarte w Kodeksie Etyki Lekarza Weterynarii oraz innych uchwałach Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej stanowią wyłącznie jej skonkretyzowanie…”[2]. Stwierdza kategorycznie, że: „Materialnoprawna podstawa przypisania odpowiedzialności dyscyplinarnej, tak jak każdej odpowiedzialności represyjnej, musi być oparta w przepisie rangi ustawowej, a jedynie ewentualnie uzupełniona o przepisy podstawowe albo zawarte w uchwałach organów korporacyjnych”[3].

Nie jest to temat nadający się, co najwyżej, do rozpraw teoretycznych. Wręcz przeciwnie, ma istotne „znaczenie praktyczne”, bowiem pociąga za sobą obowiązek adresowany „najpierw” do rzecznika odpowiedzialności zawodowej, przedstawiającego zarzut, „następnie” do sądu (w tym wypadku: lekarsko-weterynaryjnego) – a polegający na konieczności skonkretyzowania czynu w jego opisie.

Konkludując, przepis rangi ustawowej stanowi materialnoprawną podstawę odpowiedzialności zawodowej, a uchwała organu samorządu jest jego de facto skonkretyzowaniem[4]. Mianowicie: „Także w orzeczeniach organów korporacyjnych rozstrzygających o odpowiedzialności zawodowej osób podlegających takiemu orzecznictwu, już z samej treści orzeczenia musi wynikać jednoznacznie, kto i za jakie zachowanie, umiejscowione w czasie i przestrzeni oraz odniesione do zasad postępowania obowiązujących w ramach korporacji – ponosi winę, zostaje skazany i jaką wymierzono mu karę”[5].

Dlaczego to podnosimy? „… należałoby postulować, aby orzekające sądy dyscyplinarne szczegółowo wskazywały w treści swojego orzeczenia na czym polegało zachowanie stanowiące przewinienie dyscyplinarne”[6]. Opis zarzuconego przewinienia zawodowego stanowi jeden ze składników orzeczenia w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarza weterynarii[7].

Amelia Konieczna - Bagińska

Miłosz Bagiński - Żyta

radcowie prawni

[1] Art. 45 ustawy z 21 grudnia 1990 o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych.

[2] Uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 4 listopada 2021, sygn. I KK 99/21.

[3] Uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 15 lipca 2010, sygn. SDI 12/10.

[4] Uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 4 listopada 2021, sygn. I KK 99/21.

[5] Uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2020, sygn. I KK 40/19.

[6] Uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 29 września 2015, sygn. SDI 40/15.

[7] § 40 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 29 lipca 1993 w sprawie postępowania dotyczącego odpowiedzialności zawodowej lekarzy weterynarii.