Obowiązki informacyjne przedsiębiorcy wobec konsumenta

Ustawą z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta ustawodawca adresuje do przedsiębiorców obowiązki informacyjne również w przypadku, gdy umowy z konsumentami nie są zawierane na odległość ani poza lokalem przedsiębiorstwa. Jeden z tych obowiązków dotyczy informowania o łącznej cenie lub wynagrodzeniu za świadczenie oraz informowania o płatnościach dodatkowych.

Rozdział 2. ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta, zatytułowany Obowiązki przedsiębiorcy w umowach innych niż umowy zawierane poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość, stanowi o szeregu informacji, których przedsiębiorca jest obowiązany udzielić konsumentowi, oraz o wyłączeniach od tego obowiązku.

Obowiązek informacyjny przedsiębiorca powinien zrealizować najpóźniej w chwili wyrażenia przez konsumenta woli związania się umową[1]. Przedsiębiorca swojego klienta, konsumenta, powinien w sposób jasny i zrozumiały poinformować między innymi

o łącznej lub wynagrodzeniu za świadczenie wraz z podatkami,

a gdy charakter przedmiotu świadczenia nie pozwala, rozsądnie oceniając, na wcześniejsze obliczenie ich wysokości,

o sposobie, w jaki będą one obliczane,

oraz jest obowiązany poinformować konsumenta o opłatach za dostarczenie, usługi pocztowe oraz jakichkolwiek innych kosztach, a gdy nie można ustalić wysokości tych opłat – o obowiązku ich uiszczenia[2].

Obowiązek informacyjny, w tym do poinformowania o łącznej cenie lub wynagrodzeniu oraz o jakichkolwiek innych kosztach, nie spoczywa na przedsiębiorcy w przypadku drobnych umów życia codziennego, wykonywanych natychmiast po ich zawarciu[3]. Celem tego wyjątku jest „zdjęcie” z przedsiębiorców nadmiernie uciążliwego obowiązku w odniesieniu do usług dotyczących bieżących spraw codziennego życia[4].

„Osobno” reguluje ustawodawca kwestię informowania o płatnościach dodatkowych. Mianowicie, najpóźniej w chwili wyrażenia przez konsumenta woli związania się umową przedsiębiorca ma obowiązek uzyskać wyraźną zgodę konsumenta na każdą dodatkową płatność wykraczającą poza uzgodnione wynagrodzenie za główne obowiązki umowne przedsiębiorcy[5]. Ustawodawca przewiduje „kazuistyczny” przypadek, polegający na tym, że przedsiębiorca nie otrzymuje wyraźnej zgody konsumenta, lecz zakłada jej istnienie przez zastosowanie domyślnych opcji, które konsument musi odrzucić w celu uniknięcia dodatkowej płatności – wówczas konsument ma prawo do zwrotu uiszczonej płatności dodatkowej[6].

Amelia Konieczna – Bagińska
Miłosz Bagiński – Żyta
radcowie prawni

[1] Art. 8 ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta.

[2] Art. 8 pkt 3 ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta.

[3] Art. 9 ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta.

[4] Zob.: uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 listopada 2020 roku, sygnatura akt: VI SA/Wa 1287/20.

[5] Art. 10 ust. 1 ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta.

[6] Art. 10 ust. 2 ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta.